Το τίμημα της παγωνιάς – πικρές αποτυχίες και χέρια βοήθειας για το ζευγάρι των Ελβετών εξερευνητών – 8ο μέρος

Η χιονοθύελλα που μαίνεται έξω προκαλεί δυνατούς θορύβους στην καμπίνα. Ο Mike πρέπει να παραμείνει απόλυτα συγκεντρωμένος στην οδήγηση, γιατί δεν βλέπει καλά. Όπως και να 'χει, σημειώνουμε πρόοδο! Στον αυτοκινητόδρομο Αμούρ στη Σιβηρία – για την ακρίβεια, στη ρωσική περιοχή Υπερβαϊκάλη – το ταξίδι συνεχίζεται προς τα ανατολικά, ενώ μας περιβάλλουν ατελείωτα δάση. Στόχος είναι η αναπλήρωση του χαμένου χρόνου. Η στάση στο συνεργείο της μογγολικής πρωτεύουσας Ουλάν Μπατόρ, απ' όπου στείλαμε την τελευταία αναφορά, δεν είναι και η μοναδική.

Οι κακοτυχίες ξεκίνησαν, όταν θελήσαμε να συνεχίσουμε από τον παγωμένο ποταμό Τούουλ κοντά στο Ουλάν Μπατόρ προς τη Ρωσία. Εκεί κάναμε μια στάση τριών ημερών, όπου, μεταξύ άλλων, επισκεφτήκαμε μια μέρα με υπέροχη λιακάδα το γιγαντιαίο άγαλμα του έφιππου Τζένγκις Χαν, που βρίσκεται εκεί κοντά. Το Axor δεν ξεκινούσε και γρήγορα αποκαλύφθηκε η αιτία: είχαν αδειάσει οι μπαταρίες. Αργότερα ανακαλύψαμε ότι, από τη στιγμή που κάνει κρύο, οι καταναλωτές τη νύχτα καταναλώνουν ενέργεια – και από τότε, για να είμαστε ασφαλείς, χρησιμοποιούμε κάθε βράδυ τον kill switch, που είχε εγκαταστήσει η Leab AG. Σε περίπτωση ανάγκης το φορτηγό μπορεί να ξεκινήσει και με τη βοήθεια των μπαταριών του τροχόσπιτου, αλλά μετά από τις ημέρες που ήμασταν σταματημένοι, είχαν σχεδόν αδειάσει κι αυτές.

Ευχές για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος σε όλους τους RoadStars από την Andrea και το Mike.

Περπατώντας προς αναζήτηση βοήθειας.

Έτσι ξεκινήσαμε με τα πόδια να αναζητήσουμε βοήθεια, στους μείον 20 βαθμούς. Ένα φορτηγό, που προσφέρθηκε να βοηθήσει, τελικά τα παράτησε: για να φτάσει στο δικό μας φορτηγό, έπρεπε να διασχίσει το ποτάμι και θα έσπαγε. Η ανακούφισή μας ήταν μεγάλη όταν φτάσαμε σε μια γιούρτα, όπου μπροστά της ήταν σταθμευμένα ένα ελαφρύ επαγγελματικό και ένα επιβατικό: ελαφρά οχήματα και αρκετή ισχύς μπαταρίας, ακριβώς αυτό που θέλαμε.

Αρχικά, οι άντρες στη γιούρτα μας πρόσφεραν αρωματικό τσάι. Μετά έπρεπε να μετακινηθεί το ελαφρύ επαγγελματικό – όχι και τόσο εύκολο, δεδομένου ότι υπήρχε ένα νεκρό γιακ πάνω στην επιφάνεια φόρτωσης. Όταν φτάσαμε στο Axor, συνδέσαμε τα οχήματα στις μπαταρίες και προσφέραμε, με τη σειρά μας, τσάι στους βοηθούς μας. Όμως, ακόμη και μετά από μισή ώρα φόρτιση, το φορτηγό δεν έπαιρνε μπροστά.

Φυσητήρας βενζίνης κάτω από το κάρτερ λαδιού.

Στο τέλος, με κάποιον τρόπο καταφέραμε να βρούμε στο τηλέφωνο έναν αγγλόφωνο ιδιοκτήτη συνεργείου, ο οποίος – ήταν Σάββατο βράδυ – ήθελε να μας στείλει βοήθεια. Πράγματι, μετά από δύο ώρες χτύπησε το τηλέφωνο - η βοήθεια ήταν κοντά. Να 'μαστε πάλι, λοιπόν, στην κεντρική λεωφόρο, για να τους δείξουμε το δρόμο! Ξεκινήσαμε και πάλι να περπατάμε, αλλά πλέον είχε σκοτεινιάσει και η θερμοκρασία είχε πέσει ακόμη περισσότερο.

Οι άντρες τοποθέτησαν ένα φυσητήρα βενζίνης και έναν καυστήρα αερίου κάτω από το κάρτερ λαδιού μας. Οι μπαταρίες του Axor συνδέθηκαν με το επιβατικό και μια επιπλέον μπαταρία. Περιμέναμε πάλι μισή ώρα, μέχρι το θερμόμετρο για το ψυκτικό υγρό να δείξει ένα βαθμό. Με την πρώτη προσπάθεια, το φορτηγό πήρε μπροστά. Η επόμενη νύχτα ήταν η πρώτη που αφήσαμε τον κινητήρα να λειτουργεί. Θέλαμε να είμαστε σίγουροι ότι οι μπαταρίες θα φορτιστούν πλήρως.

Σύννεφο ατμού μπροστά από το παράθυρο.

Ο δρόμος για τη Ρωσία άνοιξε! Έτσι νομίζαμε. Όταν ο Mike το πρωί, πριν διασχίσουμε τα σύνορα, άναψε το σύστημα θέρμανσης στάσης για να προθερμάνει τον κινητήρα – τον είχαμε σβήσει, αφού η θερμοκρασία ήταν "μόνο" μείον 20 βαθμοί – ένα σύννεφο ατμού εμφανίστηκε μπροστά από το παράθυρο. Ο Mike έκλεισε το σύστημα θέρμανσης στάσης και προσπάθησε να ξεκινήσει τον κινητήρα. Όταν τελικά πήρε μπροστά, ανακαλύψαμε ότι υπάρχει διαρροή ψυκτικού υγρού!

Αστραπιαία τοποθέτησα τρεις κατσαρόλες στη σειρά κάτω από τη διαρροή. Ο Mike έγειρε την καμπίνα προς τα πίσω και έφτιαξε μια προσωρινή παράκαμψη. Εγώ έριχνα προσεκτικά το ψυκτικό υγρό ξανά μέσα στο σύστημα. Ευτυχώς ο κινητήρας πήρε μπροστά, και δεν υπήρχε άλλη διαρροή. Έντονες συγκινήσεις πριν ακόμη από τον πρώτο καφέ της ημέρας ...

Στα 600 χιλιόμετρα έως την πόλη Τσιτά, υπήρξαν φορές που πληρώσαμε πολύ ακριβά το τίμημα. Μία φορά, μπλόκαρε το πλυντήριό μας εξαιτίας του παγωμένου σωλήνα εκροής νερού. Η λύση: ένα μικρό αερόθερμο, το οποίο αφήναμε όλη τη νύχτα στον αποθηκευτικό χώρο, για το ξεπάγωμα του σωλήνα. Επίσης πάγωσαν τα ρεζερβουάρ για το AdBlue και το υγρό πλύσης παρμπρίζ. Το τελευταίο μπόρεσε ο Mike να το ξεπαγώσει με το πιστολάκι και να το γεμίσει με υγρό πλύσης, το οποίο αντέχει έως τους μείον 45 βαθμούς.

Σύννεφα χιονιού και περίπατοι.

Πλέον απομένουν 2.600 χιλιόμετρα έως το Οϊμιάκον, μια εξαιρετικά απομακρυσμένη τοποθεσία και το ανατολικότερο σημείο του ταξιδιού μας. Περίπου 1.000 χιλιόμετρα πιο πριν, στο Γιακούτσκ, αφήνουμε το φορτηγό μας για έλεγχο σε ένα συνεργείο της εταιρείας Kamaz, η οποία έχει μερίδιο στην Daimler. Οι δρόμοι είναι καλοί και, στην πλειοψηφία τους, στεγνοί, καθώς εδώ τους "οργώνουν" αντί να ρίχνουν αλάτι. Τα χειμερινά ελαστικά μας Goodyear μας προσφέρουν τη σωστή πρόσφυση ακόμη κι όταν το οδόστρωμα είναι καλυμμένο με χιόνι.

Μόνο όταν συναντάμε μεγάλα φορτηγά στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, σηκώνονται τέτοια σύννεφα από το χιόνι, που ο Mike αναγκάζεται για μια στιγμή να κλείσει τα μάτια του. Όμως, παρ' όλα τα εμπόδια απολαμβάνουμε τη διαδρομή μέσα στο χειμώνα. Λίγο πριν το Ουλάν Ουντέ, επισκεφτήκαμε το θαυμάσιο Iwolginski Dazan, ένα μεγάλο βουδιστικό μοναστήρι και πανεπιστήμιο. Πάντα βρίσκουμε χρόνο για μικρούς περιπάτους στο χιόνι στους τσουχτερούς μείον 20. Για σήμερα τη νύχτα, προβλέπονται μείον 37 βαθμοί. Για ασφάλεια, θα αφήσουμε τον κινητήρα να λειτουργεί όλη νύχτα.

Το 9ο μέρος της σειράς του RoadStars θα δημοσιευτεί στις 28 Ιανουαρίου. Μείνετε συντονισμένοι!

Φωτογραφίες: 4-Xtremes