Οι Kammermann προελαύνουν στον ψυχρό πόλο παρά τα εμπόδια – 9ο μέρος

Το θερμόμετρο δείχνει μείον 15 βαθμούς, όμως αισθανόμαστε σχεδόν σαν να είναι άνοιξη. Όσο η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από τους μείον 20, δεν χρειαζόμαστε γάντια. Για πάνω από ένα μήνα, «φάγαμε» πολύ κρύο και συνηθίσαμε. Ναι, φτάσαμε στο Οϊμιάκον, την τρίτη ακραία τοποθεσία μας, στη ρωσική Άπω Ανατολή. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, αφού ο δρόμος μέχρι εκεί είχε τις δυσκολίες του, πόσο μάλλον η διαμονή.

Λίγες μέρες μετά την τελευταία ανταπόκρισή μας, είδα ξαφνικά στο σκοτάδι – λόγω της μικρής διάρκειας της μέρας, πλέον ταξιδεύουμε και βράδυ – να πετάγονται φλόγες κάτω από την καμπίνα. Ο Mike σταμάτησε και πήδηξε με τον πυροσβεστήρα μέσα στο διαμέρισμα. Μετά από ένα δευτερόλεπτο απόλυτου τρόμου, που έμοιασε με αιώνας, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν καιγόταν τίποτα στο χώρο, αλλά ότι τρέχει λάδι από το κιβώτιο διανομής και εξατμίζεται κατά την επαφή με τα καυτά εξαρτήματα του φορτηγού. Λόγω των φώτων θέσης στην κάτω πλευρά της καμπίνας μοιάζει με φλόγες.

Με αργό ρυθμό κατευθυνθήκαμε προς την επόμενη έξοδο και περάσαμε ένα από τα - μέχρι εκείνη τη στιγμή - πιο κρύα βράδια μας μέσα στην αβεβαιότητα. Το επόμενο πρωί, το θερμόμετρο έδειχνε ακόμα μείον 45. Είδαμε ότι είχε τρέξει πολύ λάδι, αλλά δεν εντοπίσαμε το πού. Συμπληρώσαμε λάδι, όμως δεν είχαμε μαζί μας αρκετό, για να διορθώσουμε όντως τη στάθμη.

Τεράστιες αποστάσεις, ανεπαρκής υποδομή.

Με εξίσου αργό ρυθμό, καλύψαμε τα 50 χιλιόμετρα μέχρι το επόμενο χωριό βιώνοντας από πρώτο χέρι πόσο τεράστιες είναι οι αποστάσεις και πόσο ανεπαρκής η υποδομή εδώ: μέχρι το συμβεβλημένο συνεργείο της θυγατρικής της Daimler, Kamaz, στο Γιακούτσκ, στο οποίο είχαμε κανονίσει ούτως ή άλλως να πάμε για έλεγχο, μεσολαβούσαν 800 χιλιόμετρα. Καθ' οδόν μπορέσαμε να συμπληρώσουμε κι άλλο λάδι σε ένα μικρότερο συνεργείο, έτσι στα μισά της διαδρομής αποφασίσαμε να τολμήσουμε να συνεχίσουμε προς Γιακούτσκ.

Στο λοφώδη, χιονισμένο δρόμο συναντήσαμε πολλά οχήματα, που είχαν μείνει από βλάβη, είχαν εκτραπεί ή είχαν ανατραπεί – και εξαιρετικά χαλαρούς Ρώσους: σταματήσαμε σε ένα φορτηγό που ήταν σταθμευμένο στην άκρη του δρόμου, για να βοηθήσουμε. Οι δύο επιβάτες στέκονταν χαλαροί έξω από το όχημα στους μείον 40 βαθμούς και μας έγνεψαν να συνεχίσουμε. Ερχόταν ήδη βοήθεια!

Έτοιμοι για την κρίσιμη φάση!

Στο συνεργείο διαπιστώθηκε ότι για τη διαρροή λαδιού έφταιγε μια παλιά τσιμούχα. Ευτυχώς δεν χρειαζόταν κάποια μεγάλη επισκευή! Οι μηχανικοί απομόνωσαν τους σωλήνες και το δοχείο του συστήματος σερβοδιεύθυνσης, και ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε προς τον επόμενο προορισμό: το Οϊμιάκον. Ακόμα 1.000 χιλιόμετρα! Αφού διασχίσαμε ακόμα ένα ποτάμι, περάσαμε μια οροσειρά στην εθνική οδό του Κολιμά. Το τοπίο είναι συγκλονιστικό! Επειδή ο ήλιος τόσο βόρεια είναι κοντά στον ορίζοντα, το φως είναι ιδανικό για φωτογραφίες όλη τη μέρα. Το χειμώνα έχει φως μόνο από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι.

Τα τελευταία 200 χιλιόμετρα τα κάναμε σε έναν μικρότερο δρόμο, στον οποίο συναντήσαμε μόνο τρία, τέσσερα αυτοκίνητα όλη τη μέρα. Τα βράδια, μπορούμε χάρη στους προβολείς του LED Lightpower πάνω στην οροφή, να κρίνουμε εύκολα εάν ένας χώρος είναι κατάλληλος για διανυκτέρευση. Παρόλ' αυτά, καμιά φορά το πρωί μας περιμένουν εκπλήξεις. Έτσι, μια μέρα μας επισκέφτηκαν σε αυτό το μέρος άλογα των Γιακούτ.

«Servus» στον ψυχρό πόλο.

Ένα απόγευμα φτάσαμε επιτέλους στο Οϊμιάκον! Επισήμως, το θερμόμετρο δείχνει μείον 49. Το πρώτο πράγμα που ακούσαμε ήταν «Servus» στα Γερμανικά: δύο Αυστριακοί, που είχαν έρθει για εκδρομή, μας χαιρέτησαν καθώς κατεβαίναμε από το φορτηγό. Απογοητευτήκαμε λίγο που το πρώτο πράγμα που ακούσαμε στην άλλη άκρη του κόσμου ήταν Γερμανικά.

Στη διάρκεια της νύχτας και το επόμενο πρωί η θερμοκρασία έπεσε μερικούς ακόμα βαθμούς. Πάντως, τους μείον 70 στους οποίους μπορεί να φτάσει το θερμόμετρο εδώ στην περιοχή δεν τους ζήσαμε. Όμως, το κρύο ήταν σφοδρό! Ακόμα και τα πιο μικρά πράγματα δεν λειτουργούν όπως συνήθως υπό τέτοιες συνθήκες. Έτσι, η κολλητική μας ταινία δεν κολλάει κάτω από τους μείον 30, τα δεματικά σπάνε κατά το σφίξιμο, και οι τσιμούχες των θυρών στην καμπίνα οδηγού συστέλλονται τόσο που ο αέρας μπαίνει σφυρίζοντας.

Η Aimée χρειάστηκε να φορέσει μπουφάν και παπούτσια, διαφορετικά θα την έπιαναν κράμπες στις πατούσες. Η ελάχιστη υγρασία, που διαφεύγει από το καλοριφέρ στάσης, μετατράπηκε σε παγοκρυστάλλους. Με λίγα λόγια: όλα πάγωσαν! Μία ευχάριστη παράπλευρη συνέπεια: μπορέσαμε να θέσουμε εκτός λειτουργίας τον καταψύκτη και να φυλάξουμε το περιεχόμενο σε μια εξωτερική θήκη. Χρόνος για έρευνα υπάρχει άπειρος. Όμως, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποια είναι η αίσθηση στους μείον 50 βαθμούς, εάν δεν το ζήσει.

Το 10ο μέρος της σειράς του RoadStars θα δημοσιευτεί στις 25 Φεβρουαρίου. Μείνετε συντονισμένοι!

Φωτογραφίες: 4-Xtremes